Metoda wychowawcza i pedagogiczna, w której najważniejsze jest dziecko i jego potrzeby. Maria Montessori (włoska lekarka, która całe swoje życia poświęciła dzieciom i obserwacji ich potrzeb rozwojowych) udowodniła, że dziecko między 2 a 6 rokiem życia jest w fazie tzw. „chłonnego umysłu” – czyli wchłaniania wszystkiego, co zobaczy i usłyszy. Dzieje się to automatycznie. Dziecko chłonie wszystko, niczym gąbka. To nie okres studiów czy liceum, ale czas przedszkola jest najważniejszy i najbardziej prężny w rozwoju dziecka. Myśląc o tej metodzie nasuwa się pojęcie samodzielności „Pomóż mi zrobić to samodzielnie”. Te słowa wypowiedziało kiedyś dziecko do Marii Montessori i tym samym stały się one jednym z najbardziej charakterystycznych cytatów dotyczących tej pedagogiki. W naszym przedszkolu zwracamy bardzo dużą uwagę na rozwój samodzielności, ale nie tylko tej z zakresu samoobsługi. Samodzielność to także podejmowanie decyzji i ponoszenie ich konsekwencji. To także dokonywanie wyborów i odpowiedzialność.
W naszym przedszkolu odmienna jest rola nauczyciela, który staje się pomocnym przyjacielem, pokazującym jak można dojść do celu nie wyręczając w tym dziecka. Nauczyciel nie dyktuje dzieciom co, jak i kiedy mają wykonywać. Jest razem z nimi, pomaga, ale nie wyręcza. Budzi ciekawość, potrafi zainteresować wiedzą. Nauczyciel nie ma swojego biurka czy wysokiego krzesła. Jest równy ze swoimi podopiecznymi siadając z nimi do zajęć w kręgu. To wszystko potwierdza, że w naszych salach to nie nauczyciel, a dzieci są najważniejsze.